قلم كه در دستم لرزید ،

از گونه ام لغزید و پایین آمد .

شوری نداشت .

این اولین طعم خوش گریه بود .

گریه ای از فرط شوق بر دلم مستانه خندیدم كه دل گویا باز عاشق شدی

و چه بد خندیدم ؛

شاید در پس پنجره ها حرف هایم بوی تكرار ندارند .

این احساس است  .

احساسی از اعماق دل كه با وجود فاصله ها او مرا می‌فهمد .

او كه در پس پنجره ای رو به امید باز ،

دست دوستی به من ِ وا مانده از كاروان عشق دراز كرده ؛

خدا كند كه فقط احساس نباشد ...

ما كه دنیایمان تابوت ماند .

پس ای در پس پنجره ؛

تار های تنیده به تابوتم را پاره پاره كن تا فاصله ها را بشكنیم . . .

فاصله ها را باید كشت . . .

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: